Πρωταθλητές χωρίς στήριξη: Το ελληνικό πόλο κερδίζει, αλλά ποιος το βοηθάει;

Είναι πλέον σχεδόν παράδοση: κάθε λίγα χρόνια ή και κάθε χρόνο, η Ελλάδα πανηγυρίζει ακόμα ένα μετάλλιο στο πόλο, είτε σε επίπεδο ανδρών είτε γυναικών, είτε σε νεανικές κατηγορίες. Στη Σιγκαπούρη, στο Τόκιο, στη Βουδαπέστη, στο Βελιγράδι… η ελληνική σημαία ανεμίζει περήφανα. Και όμως, οι αθλητές και οι προπονητές που φέρνουν αυτές τις επιτυχίες παλεύουν χωρίς τα απαραίτητα εφόδια. Κι αυτό είναι ένα θέμα που πρέπει να ακουστεί, να συζητηθεί και κυρίως... να λυθεί!

Ένα εθνικό άθλημα που μένει... μόνο του

Το πόλο στην Ελλάδα είναι το πιο επιτυχημένο ομαδικό άθλημα σε εθνικό επίπεδο την τελευταία 20ετία. Από το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Τόκιο το 2021, μέχρι το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο της Σιγκαπούρης από τις γυναίκες, αλλά και το χάλκινο από τους άνδρες, οι ομάδες μας αποδεικνύουν μια αξιοθαύμαστη σταθερότητα και συνέπεια.

Και όμως, πρόκειται για ένα άθλημα που λειτουργεί σχεδόν... στον αυτόματο πιλότο. Οι εγκαταστάσεις είναι αστείες και σε πολλές περιπτώσεις... προπολεμικές. Πισίνες χωρίς θέρμανση ή σωστό φωτισμό, αποδυτήρια ακατάλληλα, ελλείψεις σε βασικό υλικό. Ορισμένες ομάδες προπονούνται σε πισίνες... δημοτικές που συχνά παραμένουν κλειστές λόγω έλλειψης προσωπικού ή χρέους στον δήμο. Απίστευτο κι όμως... ελληνικό.

Προπονητές και αθλητές ήρωες

Οι προπονητές δουλεύουν με περιορισμένα μέσα, συχνά με ελάχιστο προσωπικό. Οι αθλητές, από τις αναπτυξιακές ηλικίες μέχρι την εθνική ομάδα, πληρώνουν από την τσέπη τους για εξοπλισμό, διατροφή ή ακόμα και για να ταξιδέψουν σε τουρνουά. Οι μισθοί τους (αν υπάρχουν) δεν αντανακλούν ούτε στο ελάχιστο τις επιτυχίες που φέρνουν. Και όμως, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι κρατούν ζωντανή μια «παράδοση» επιτυχιών, στηριζόμενοι στο πάθος και την αφοσίωσή τους στο άθλημα.

Η Πολιτεία εμφανίζεται μόνο για τα συγχαρητήρια

Το ελληνικό κράτος, παρά τα συνεχή μετάλλια, δεν έχει προχωρήσει ποτέ σε έναν μακροπρόθεσμο σχεδιασμό ανάπτυξης του αθλήματος. Οι χρηματοδοτήσεις στην Κολυμβητική Ομοσπονδία Ελλάδος (ΚΟΕ) είναι περιορισμένες και συχνά καθυστερημένες. Για να μην πούμε.. ανύπαρκτες. Οι υποσχέσεις ανάπτυξης παραμένουν μέχρι και σήμερα λόγια.

Αντιθέτως, βλέπουμε άλλες χώρες με σαφώς λιγότερες επιτυχίες να επενδύουν ουσιαστικά στον αθλητισμό, δίνοντας στους αθλητές και τις αθλήτριες τα μέσα να προετοιμαστούν σωστά και να αναπτυχθούν.

Όλα όσα χρειάζονται να αλλάξουν 

• Εκσυγχρονισμός εγκαταστάσεων: Η κατασκευή νέων ή η ριζική ανακαίνιση υφιστάμενων κολυμβητηρίων είναι απαραίτητη.
• Σταθερή χρηματοδότηση: Η ΚΟΕ πρέπει να λαμβάνει επαρκή και τακτική κρατική ενίσχυση.
• Ανάδειξη του αθλήματος: Περισσότερη τηλεοπτική κάλυψη, σχολικά προγράμματα γνωριμίας με το πόλο, κίνητρα για συμμετοχή παιδιών.
• Επαγγελματισμός: Στήριξη των αθλητών ώστε να μπορούν να ασχολούνται με το άθλημα επαγγελματικά και όχι μόνο «παράλληλα με τις σπουδές ή τη δουλειά».

Τα λόγια και η υποκρισία να γίνουν έργα

Το ελληνικό πόλο δεν χρειάζεται, ποσταρίσματα υπερηφάνιας και τηλεφωνήματα από το Μαξίμου στους αθλητές (κάτι που γίνεται μόνο όταν φέρνουν μετάλλιο, αφού στις αποτυχίες δεν είναι... κανείς). Χρειάζεται πράξεις, επένδυση και προγραμματισμό. Αν θέλουμε να συνεχίσουμε να βλέπουμε επιτυχίες στο πόλο, πρέπει πρώτα να αρχίσουμε να στηρίζουμε ουσιαστικά το άθλημα και τα παιδιά του.